پدیده ویروس " کرونا " در جهان و نیز در ایران ابعاد متنوّعی به خود گرفته است. این پدیده ناخوانده علاوه بر حوزه سلامت، دارای ابعاد روانی، رفتاری، خانوادگی، اجتماعی، فرهنگی، رسانه‌ای، آموزشی، سیاسی، امنیتی و اعتقادی نیز می‌باشد که در عمل در حال زیست تجربی آن هستیم. رهبری و مدیریت مطلوب ابعاد مذکور این پدیده بحران‌زا علم و هنری است که از آن تعبیر به " حکمرانی مطلوب" می‌شود. از طرفی هم، کیفیت نظام تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری در هر کشور، کیفیت حکمرانی آن کشور را تعیین می‌کند. به دیگر سخن، بروز و ظهور چنین پدیده‌هایی و نحوه رهبری و ساماندهی آن، سنگ محک درجه کیفیت حکمرانی ما در عرصه‌های مختلف می‌باشد. پرواضح است که جهان از نسل قدیمی و اعتماد سوزِ حکمرانی در سایه عدم شفافیت، پنهان کاری و محافظه کاری افراطی عبور کرده و در حال گذار به سوی حکمرانی شیشه‌ای و اعتماد ساز در سایه فناوری‌های نوین ارتباطی و اجتماعی است که این انگاره در ورود این مهمان ناخوانده بیش از پیش خودنمایی می‌کند. یکی از مهمترین مسائل و چالش‌هایی که در سایه پدیده کرونا در کشور نمایان شد، مساله حکمرانی آموزش کشور است که درصد قابل توجهی از جمعیت جوان و فعال کشور را در برمی گیرد. 
تعطیلات اجباری طولانی مدت بوجود آمده مدارس ، دانشگاه‌ها، حوزه‌های علمیه و سایر مراکز آموزشی و پژوهشی، به واقع، رزمایشی ناخواسته و البته مبارک در عرصه فناوری نرم آموزش در قالب آموزش مجازی، آموزش تلوزیونی، آموزش از راه شبکه‌های اجتماعی و انواع دیگر آموزش‌های غیرحضوری است که فرصتی کم نظیر را برای تجهیز و ارتقای کمی و کیفی در این عرصه فراهم آورده است. البته اتکّا و ابتنای عرصه بین رشته‌ای فناوری‌های نرم و به ویژه فناوری نرم آموزش به طور عمده بر عهده سرمایه‌های انسانی خلّاق، نوآور و در یک کلام سرآمدان و نخبگان حوزه‌های مرتبط با این نوع از فناوری می‌باشد. 
در این روزها آموزش مجازی تعاملی، که در شرایط عادی و با وجود آموزش‌های حضوری، نقش آموزش مکمل را داشت، تبدیل به آموزش اصلی کشور شده است و بسیاری از مراکز رسمی و غیر رسمی آموزشی و پژوهشی در حال خدمت رسانی به مشتریان و ذی نفعان خود در قالب این نوع از آموزش‌ها هستند. البته نباید از این نکته غافل بود که هنوز ظرفیت مطلوب سخت افزارانه و فناورانه و نیز فرهنگ‌سازی عمیقی در سراسر کشور از حیث عدالت آموزشی در عرصه آموزش‌های حضوری و مجازی صورت نگرفته است و نیاز به تلاشی فراگیر و همه جانبه دارد که نقش آفرینی اثرگذارِ همراه با حسّ مسئولیت اجتماعی نخبگان، متخصصین و کارشناسان را در این روزهای سخت طلب می‌کند. در حقیقت، اصالت و حقیقت نخبگی و سرآمدی در ایفای نقش اثرگذار، خادمانه و صادقانه اجتماعی تبلور واقعی می‌یابد. 
" خَلق نیاز حقیقی " به آموزش‌های پیوسته و تعاملی و فراگیر غیرحضوری در شرایط خاص و ویژه حداقل آموزه‌هایی است که این روزها برای همگان به روشنی احساس می‌گردد. 
البته در شرایط عادی به دلایل متعددِ روانشناسی یادگیری و اهتمام به امور تربیتی و پرورشی و ارتقای مهارت‌های اجتماعی، اصل بر آموزش‌های حضوری و چهره به چهره است و انواع آموزش‌های از راه دور و مجازی در جهت تقویت و تکمیل فرآیند آموزش است. 
نتیجه آنکه، سیاستگذاران، خط مشی چینان و حکمرانان عرصه آموزش و پرورش، آموزش عالی، حوزه‌های علمیه، نهادهای امور مستعدان، سرآمدان و نخبگان، شورای عالی انقلاب فرهنگی، شورای عالی و مرکز ملی فضای مجازی، وزارت ارتباطات و. . . می بایست بیشترین هم افزایی را در این شرایط از خود نشان دهند و از این شرایط به ظاهر تهدید آمیز، فرصت‌های ناب و ارتقابخش فرهنگی، آموزشی و پژوهشی را برای کشور در سایه اصل انکارناپذیر " وحدت فرماندهی " خلق کنند.